ارتباط دنیا و آخرت از منظر قرآن و روایات

ارتباط دنیا و آخرت

توجه به مسئله ى معاد و تأثیر اعمال دنیوى
در آخرت آگاهى بخش و جهت دهنده ى حیات آدمى است چنان که غفلت از آن سبب فرسودگى و بى
حاصلى زندگى مى شود.

از جمله مهم ترین تعالیم ملکوتى انبیاء(علیهم
السلام) بیان کیفیت ارتباط تنگاتنگ زندگى دنیا و آخرت است و مؤمنان از رهگذر ایمان
و عمل به این تعالیم به عاقبت اندیشى و در نهایت سعادت و کمال رهنمون مى شوند.

چه رابطه اى بین اعمال دنیوى انسان و نتایج
اُخروى آن (ثواب و عقاب) وجود دارد؟

از جمله مسائلى که در بحث معاد به آن پرداخته
شده و در آیات الهى و روایات معصومین(علیهم السلام)، فراوان به چشم مى خورد، مسئله
ى جزاى اعمال و نتیجه ى کردار آدمى در دنیاست و این که هر عملى که از انسان صادر مى
شود، خوب یا بد، به گونه اى آن را در آخرت پیش روى خود خواهد دید; اما این که بین اعمال
دنیایى با نتایج اخروى آن چه ارتباطى وجود دارد، پرسشى است که باید بدان پرداخت.

قبل از هر چیز لازم است متوجه این نکته
باشیم که دنیا و آخرت با هم مرتبط اند. رابطه اى که بین این دو نشئه از حیات انسان
وجود دارد، رابطه اى است چون کاشتن و برداشتن. دنیا فصل کاشت و حرکت و تکاپو و عمل
است و آخرت فصل برداشت نتیجه ى همان تلاش ها و زحماتى که در دنیا کشیده شده است. آخرت
برگ دیگرى از حیات انسان است که توأم با بقا و جاودانگى است و سعادت و شقاوت آدمى در
آخرت، در گرو عقاید و رفتار او در دنیاست. حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام)مى فرماید………………

بررسی انواع ولایت

مقدمه

وِلایت و
مشتقات آن به معنای سرپرستی، مالکیت تدبیر و صاحب اختیار بودن از واژه‌های
پراستعمال قرآن کریم‌ است.
ولایت، گاهی اشاره به فعل خداست که در این صورت عین توحید و یکی از اسماء و صفات خداوند
است. این نوع ولایت که ولایت تکوینی و رابطه
علی و معلولی بین خالق و مخلوق است، منحصر به خداست. از آنجا که ولایت خداوند ذاتی
است، بنابراین ولایت برخی از پیامبران و ائمه معصومین، ظهور و تجلی
ولایت خداست. ولایت گاهی نیز تشریعی، یعنی قراردادی و اعتباری است و به معنای
قانون‌گذاری در جهان خلقت است. این ولایت نیز متعلق به خداوند دانسته شده است.

ولایت گاهی‌ بر فعل انسان است که در این حالت، از سنخ ولایت تشریعی است.
این نوع ولایت در فقه مورد بررسی قرار می‌گیرد و شامل ولایت بر محجوران و ولایت بر نخبگان جامعه یا ولایت فقیه می‌شود.

متکلمین شیعه معتقدند همه
پیامبران ولیّ نبودند و طبق آیات قرآن، فقط برخی از
پیامبران نظیر حضرت رسول اکرم و حضرت ابراهیم به این مقام رسیده‌اند.
همچنین معتقدند که معرفی ولی، بر اساس قاعده لطف بر خدا واجب است. برای
تحقق این قاعده، لازم است که ولی معصوم باشد و……… 

امام علی (ع ) از تولد تا خلافت

مقدمه

علی
بن ابی‌طالب(ع) مشهور به امام علی و امیرالمؤمنین (۱۳ رجب سال ۲۳ قبل
از هجرت – ۲۱ رمضان
سال ۴۰ق)، امام اول همه
مذاهب شیعه، صحابی، راوی، کاتب وحی و چهارمین خلیفه از خلفای راشدین نزد
اهل سنت است. وی همچنین پسرعمو و داماد پیامبر اکرم(ص)، همسر حضرت فاطمه(س)، پدر و
جدِّ یازده امام شیعه است. پدر او ابوطالب و مادرش فاطمه بنت اسد بودند. به گفته عالمان
شیعه و بسیاری از علمای اهل سنت، در کعبه زاده شد و نخستین مردی بود که به پیامبراسلام(ص)
ایمان آورد. از نظر شیعه، علی(ع) به فرمان خدا و تصریح پیامبر(ص)، جانشین بلافصل رسول
خدا(ص) است.

فضائل زیادی برای امام علی(ع) برشمرده‌اند؛ پیامبر(ص)
در یوم الدار او را به عنوان وصی و جانشین خود برگزید. او هنگامی که قریش قصد کشتن
پیامبر(ص) را داشتند، در بستر پیامبر اسلام(ص) خوابید تا پیامبر(ص) بتواند مخفیانه
به مدینه هجرت کند. پیامبر(ص) عقد اخوت خود را با وی بست. بنابر منابع شیعه و برخی
منابع اهل سنت، حدود ۳۰۰ آیه از قرآن کریم، درباره فضایل وی است مانند…………….

حدیث و بهداشت

مقدمه

پيش از هر چيز بايد گفت بهداشت عبارت از مجموعه اي
از اقدامات ايجابي وسلبي است كه به تندرستي وسلامت روان وتن كمك ميكند. وقتي ازبهداشت صحبت
ميشود، منظورازآن، صرفاً رعايت نظافت وپاكيزگي نيست؛ بلكه هرآن چه درسلامتي
جسم وروان دخالت دارد، جزئي از
بهداشت محسوب ميگردد، چراكه اموري؛ چون تغذيه، خواب، استراحت، پوشش، شادابي،
كار، رفاه، آسايش، روابط اجتماعي،
فراخي فكر وباورهاي ديني نيزدربهداشت فرد وجامعه نقش بارزي دارند. هر كس بامراعات
بهداشت قادر است از لحاظ جسماني،
رواني و اجتماعي در وضع مناسبي قرار گرفته و وظيفه اي را كه نسبت به خود و افراد
خانواده و جامعه خود دارد به خوبي ادا كند. رعايت
بهداشت فردي و اجتماعي در اسلام مطلوب و بسيار مورد توجه است. قرآن
كريم در زمينه بهداشت در پوشش، تغذيه، بدن و ساير امور زندگي انسان به وضوح سخن
گفته و آن را از مطالبات و در حد تكاليف شرعي مطرح كرده است
)بقره، ٦٠و ٢١٩و مائده، .

زندگی نامه امام حسین (ع)

مقدمه

حسین بن علی بن ابی‌طالب(ع)(۴ق-۶۱ق) که در بین شیعیان امام حسین(ع)،
اباعبدالله و سیدالشهداء نیز خوانده می‌شود، امام سوم شیعیان است که در واقعه عاشورا
به شهادت رسید. او فرزند دوم امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) و نوه حضرت محمد(ص) است.
پس از برادرش امام حسن(ع) ده سال امامت شیعیان را بر عهده داشت.

بنابر گزارش‌های تاریخی شیعه و اهل سنت، پیامبر اسلام(ص) هنگام
تولد او از شهادتش خبر داد و نام «حسین» را برای او برگزید. رسول خدا، حَسَنَین (امام
حسن و امام حسین) را بسیار دوست داشت و همه را به دوست داشتن آن دو سفارش می‌کرد. امام
حسین(ع) از اصحاب کِساء و از حاضران در ماجرای مُباهله و یکی از اهل بیت پیامبر است
که آیه تطهیر درباره آنان نازل شده است. روایت‌های متعددی از حضرت محمد(ص) در فضیلت
امام حسین نقل شده است؛ از جمله آنکه «حسن و حسین سرور جوانان بهشت‌اند» و «حسین چراغ
هدایت و کشتی نجات است».

از زندگی سومین امام شیعیان در مدت سه دهه پس از وفات
پیامبر(ص)، گزارش‌های اندکی وجود دارد. او در دوره خلافت امام علی(ع) در کنار پدر بود
و در جنگ‌های آن دوره شرکت داشت. در زمان امامت امام حسن(ع) پیرو و پشتیبان او بود
و اقدام به صلح با معاویه را تأیید کرد. پس از شهادت وی نیز تا زمانی که معاویه زنده
بود، به پیمان برادرش وفادار ماند و در پاسخ به نامه برخی از شیعیان کوفه که برای پذیرش
رهبری او و قیام در برابر بنی‌امیه اعلام آمادگی کردند، آنان را به صبر تا زمان مرگ
معاویه فراخواند.