هنگامی که فرد با دید یک چشمی با دو چشمی به شیء ثابت محیطی نگاه می کند، متوجه می شود که وضوح و تیزبینی شیء بستگی به فاصله آن با نقطه . دارد و به همین دلیل اطراف شیء را سایه مانند می بیند. چنانچه فرد بخواهد اطراف شیء را واضح ببیند، مجبور است نقطه تثبیت را تغییر دهد. بنابراین نقطه تثبیت یا تیزبینی هماهنگی دارد. 

 وقتی یک چشم خود را با دست می پوشانید و با چشم دیگر به نقطه ثابت محیطی نگاه می کنید، آن نقطه ثابت و بخشی از محیط اطراف آن واضح به نظر میرسد که آن را میدان دید یک چشمی می نامند. چنانچه به همان نقطه با دو چشم نگاه کنید، میدان دید از هر دو طرف وسیع تر می شود. بدین ترتیب میدان دید دو چشمی به مراتب وسیع تر از میدان دید یک چشمی است، اما اندازه آن کمتر از دو برابر است؛ چرا که هر دو میدان دید یک چشمی در وسط روی هم قرار می گیرند که این منطقه پوشش دوچشمی برای دید سه بعدی اهمیت دارد.

هر محرکی که در حافظه حسی ثبت شود، می تواند تحت فرایند انتخاب و دقت قرار گیرد و به مرحله بالاتر حافظه وارد شود (منظور از فرایند انتخاب این است که ما همه محرکهای محیط رالزمی گیریم که در بین آنها دست به انتخاب می زنیم. 

منظور از فرایند وقت این است که اگر محرک انتخاب شده مورد توجه قرار گیرد می تواند به مراحل بالاتر حافظه برود. فرایندهای بالاتر حافظه عبارتند از حافظه کوتاه مدت و حافظه بلند مدت