هنری

صنعت كاشي سازي و كاشي كاري كه بيش از همه در تزيين معماري سرزمين ايران، و به طوراخص بناهاي مذهبي به كار گرفته شده، همانند سفالگري داراي ويژگي هاي خاصي است. اين هنر و صنعت از گذشته ي بسيار دور در نتيجه مهارت، ذوق و سليقه كاشي ساز در مقام شيئي تركيبي متجلي گرديده، بدين ترتيب كه هنرمند كاشيكار يا موزاييك ساز با كاربرد و تركيب رنگ هاي گوناگون و يا در كنار هم قرار دادن قطعات ريزي از سنگ هاي رنگين و بر طبق نقشه اي از قبل طرح گرديده، به اشكالي متفاوت و موزون از تزيينات بنا دست يافته است. طرح هاي ساده هندسي، خط منحني، نيم دايره، مثلث، و خطوط متوازي كه خط عمودي ديگري بر روي آنها رسم شده از تصاويري هستند كه بر يافته هاي دوره هاي قديمي تر جاي دارند، كه به مرور نقش هاي متنوع هندسي، گل و برگ، گياه و حيوانات كه با الهام و تأثير پذيري از طبيعت شكل گرفته اند پديدار مي گردند، و در همه حال مهارت هنرمند و صنعت كار در نقش دادن به طرح ها و هماهنگ ساختن آنها، بارزترين موضوع مورد توجه است.

مقدمه اي بر هنر كاشي كاري

هنر سفالگـري، پـيش از اسلام

معـروفـتـرين پـيـشرفـتهاي فـني در رشته سفالينه سازي
منبع:

هنر ايران در عهد هخامنشيان عمدتا بر پايه ي بزرگداشت مقام پادشاهان اين سلسله استوار بوده است. هنر اين عصر تركيبي است از هنر اقوام گوناگوني كه تابع پارسيان بوده اند و هخامنشيان با بهره گيري مناسب از اين هنرهاي مختلف و ريختن كليه جلوه هاي هنري اقوام و ملل مختلف در يك قالب به هنر خود اعتلا بخشيده اند. علاوه بر بزرگداشت شاهان، اجراي مناسك و آيين زرتشتي نيز از مظاهر اصلي هنر در اين دوره است كه سبب ايجاد نوعي سمبوليسم هنري در آثار هنري هخامنشيان شده است. از ديگر جلوه هاي هنري اين دوره رواج هنر كنده كاري، حجاري، پيكر تراشي، فلزكاري، كاشي سازي و قالي بافي است . آثار برجا مانده عمق پيشرفت هنرمندان ايراني را در اين رشته هاي هنري به تصوير مي كشند. نقش برجسته هاي تخت جمشيد نيز در زمره ي گنجينه ي هنر دوره هخامنشي به شمار مي روند كه هر يك مجموعه اي از تصاوير غني و نقوش دوران هخامنشي را به نمايش مي گذارند و علاوه بر آن گوياي بسياري از آداب و رسوم رايج در دربار هخامنشي اند.

هنر در عهد هخامنشيان
هنر در عهد اشكانيان
هنر در عهد تيموريان
هنر در عهد ساسانيان

بارها در اين برنامه از ضروت آفرينش آثار هنري صحبت كرده ايم. و بارها نيز اين سئوال روبرو شده ايم كه هنر پرولتري يعني چه؟ پاسخ به اين سئوال نمي تواند مجرد از تعريف مقوله باشد. آثار هنري چيزي جزء اشكال ايدئولوژيك نيستند. يعني ظروفي هستند مه در آن ديدگاه و نگرش كلي به جامعه و جهان منعكس ميشود. ممكن است موضوع برخي آثار هنري، مسائل تماماً سياسي يا تاريخي باشد، اما در آن حالت نيز آنچه وزنه اصلي آن آثار را تشكيل ميدهد و بصورت جنبه اي پايدار بر ذهن مخاطبانش موثر مي افتد، خطوط جهانبيني و ديدگاه كلي نهفته در اثر است. يعني حتي در آثاري نظير پوستر سياسي، سرود يا فيلم تبليغي، بازهم آنچه نهايتاً تقويت و تحكيم ميشود، ديدگاهي است كه از قبل در ذهن افراد ريشه و سابقه داشته و با سياست موجود در اين آثار سياسي همجهت و منطبق است. اين فقط مربوط به هنر پرولتري يا آثار هنري انقلابي نيست، بلكه مجموعه آثار هنري را در بر ميگيرد. مثلا به فعاليتهاي هنري جمهوري اسلامي نگاه كنيد. وقتي وابستگان رژيم، فيلمي در مورد جنگ ارتجاعي ايران و عراق ميساختند؛ اگر چه خود هدف كوتاه مدت و فوري را دنبال ميكردند و آن توجيه جنگ و كمك به تبليغات عوامفريبانه براي كشاندن مردم ـ بويژه جوانان ـ به حمايت و شركت در جنگ بود، اما تاثير آن فيلم تنها به مقطع 8 ساله جنگ مربوط نشده، و مجموعه اي از تفكرات خرافي، ايده هاي ارتجاعي در مورد رابطه فرد با جامعه، مقولات بي پايه اي نظير فطرت انساني و سرنوشت از پيش تعيين شده، نقش برتر مرد، تبعي بودن زنان و غيره را در بر ميگرفت. طرح اين نكات در آن فيلم، به شكل گيري ذهنيات و قوام يابي يك جهان بيني ارتجاعي كمك ميكرد. البته هر چه يك اثر ـ اعم از انقلابي يا ارتجاعي ـ در قالبي قدرتمندتر و با ارزش تر از نظر هنري عرضه شود، ميزان نفوذ و تاثير ايدئولوژيكش بيشتر خواهد بود. مثلا ميتوانيد بنجل هاي سينمائي جمهوري اسلامي ـ خصوصاً سينماي جنگي اش ـ را با بعضي آثار قدرتمند غرب در مورد جنگهاي ناعادلانه شان در نقاط مختلف جهان مقايسه كنيد و فرق معامله را ببينيد.

«اُسكاروايد» اظهار مي داشت كه «طبيعت از هنر تقليد مي كند» او چگونگي ارتباط بين هنر و محيط را كه به وسيله يك امر فوق العاده هنر محيطي «Environmental Art» در دهه هاي 1970 تغيير شكل يافته بود را نمي توانست تصور كند.يكي از مهمترين جنبه هاي هنري بي پيرايه يا بي چيز كه كمتر مورد تحليل قرار گرفته و غالباً از نظرها پنهان مي ماند، جابه جايي توجه بيننده از يك شيء تنها، به روي مجموعه يك چيدمان است.هنر محيطي اصطلاحي براي توصيف آثار سه بعدي كه تماشاگر بتواند به فضاي آنها داخل شود و خود را در محيطي ساخته شده حس كند.سابقه تچربيات جدي در هنر محيطي (Environmental Art) يا هنر چيدمان (Installation Art) به دهه 1920 و كارهاي دادائيست ها همچون كرت شوئيترز و سپس سورئاليست ها و پيشگامان هنر پاپ باز ميگردد.ولي اين اصطلاح (هنر محيطي) به صورت هنري مستقل از اواخر دهه 1950 رايج شد.كشف عميق آرماني تكنيكي كه كارهاي هنري تجربه كرده اند، ارتباط بين هنر و محيط را معنا مي بخشد. در هنر محيطي طبيعت، هنر است. كوهها، دره ها و پديده هاي طبيعي و فضاهاي عميق و باز، پايه و اساس پروژه هاي هنري جديد هستند. هنرمند از محدوديتهاي كارهاي محبوس در موزه ها يا گالري ها رهايي يافته است و اين امر سبب افزايش ديد يا منظر هنري هنرمند گرديده است.

مناسب براي طرح پارچه و دكور داخلي و برش سي ان سي و استفاده هاي هنري متعدد

طرح نقش از طرح پي در پي مرغ و ماهي